4. Adamczyk K. Diagnoza pielęgniarska i plan opieki nad chorym po udarze mózgu. W: Pielęgniarstwo neurologiczne. Podręcznik dla studiów medycznych. Jaracz K, Kozubski W (red). Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2008; 235-47. 5. Ławiński M, Witak-Grzybowska A, Omidi M i wsp. Opieka nad chorym na Alzheimera stwarza przed opiekunem wyzwanie otoczenia pacjenta pomocą psychologiczną oraz zapewnienie mu bezpieczeństwa w codziennym funkcjonowaniu. Chorzy, których choroba jest w początkowym stadium rozwoju, będą potrzebowali mniej zaawansowanych form wsparcia. Natomiast osoby w zaawansowanym stadium choroby poza otoczeniem troską, zapewnieniem komfortowego Jak opiekować się i jak prowadzić rehabilitację pacjentów leżących, to temat na całą książkę. Jeżeli nie wiesz, jak możesz pomóc, po prostu bądź blisko, to będzie już świetny początek. Nie wiem, czy wiecie, że w mózgu człowieka, w części zwanej jądrem półleżącym znajduje się ośrodek motywacji. Poszukuje osób po udarze mózgu . Witam Jestem studentem Psychologii ,ostatni rok i poszukuje osób po udarze mózgu które chciały by poświecić trochę czasu na wypełnieni kwestionariuszy do pracy mgr. Temat pracy to podmiotowe uwarunkowania zachowań zdrowotnych u osób po udarze mózgu. poszukuje cech i zachowań które wpływają na Ćwiczenie 13 - dedykowane szczególnie osobom po udarze mózgu, jako ćwiczenie koordynacyjne, a także chorym ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa. PW - NN zgięte, RR wzdłuż T. Skręt NN w prawo z jednoczesnym wzniesieniem przodem lewej R. Analogicznie skręt NN w lewo ze wzniesieniem przodem prawej R Ćwiczenie 14 Miller M. Rola pielęgniarki w rehabilitacji i opiece nad chorym po udarze mózgu. Problemy Pielęgniarstwa. 2009;17(2):152-156. [18] Świerkocka M., Skrzypek-Czerko M., Kubach M. Opieka domowa nad chorym po udarze mózgu. AfoAu. W dzisiejszej cywilizacji postrach sieją głównie dwie choroby- nowotwory złośliwe oraz choroby naczyniowe prowadzące do zawałów serca i udarów mózgu. Są to schorzenia powodujące najwięcej zgonów wśród populacji w krajach wysoko rozwiniętych, do jakich zaliczają się państwa europejskie. Większym ryzykiem obarczeni są mężczyźni, dla których niebezpieczeństwo rozpoczyna się już po 40 roku życia i rośnie znacząco w miarę upływu lat. Kobiety do okresu menopauzalnego chronione są zbawiennym działaniem żeńskich hormonów płciowych- estrogenów. Kiedy jednak ich działanie ustaje, ryzyko zgonu w przebiegu chorób naczyniowych wyrównuje się dla obu płci. Tak więc osoby starsze są zagrożone zawałem serca czy udarem mózgu w stopniu, który wymaga nieustannej kontroli ich stanu zdrowia i monitorowania czynników ryzyka. Nawet jeśli w chwili obecnej podopieczny nie przedstawia żadnych objawów zbliżającej się choroby, nie należy bagatelizować udaru mózgu i zawałuEpizody naczyniowe jak zawał serca czy udar mózgu mają zwykle gwałtowny przebieg. Zawał serca przebiega pod postacią nagłego silnego bólu zlokalizowanego w lewej części klatki piersiowej. Ból może jednak wprowadzać w błąd- chory może skarżyć się na dolegliwości umiejscowione w nadbrzuszu, plecach lub lewej kończynie. Jest to wywołane promieniowaniem bólu do tych obszarów ciała. U chorych na cukrzycę ból może w ogóle nie wystąpić- jest to spowodowane upośledzeniem przewodnictwa nerwowego w następstwie uszkodzenia nerwów. Dodatkowe objawy zawału to nagłe zblednięcie chorego, zlewne poty, brak wyczuwalnego tętna, uczucie niepokoju u nieokreślonego silnego lęku. Chory w takim stanie bezwzględnie wymaga interwencji zespołu ratunkowego. Również udar mózgu to sytuacja zagrażająca życiu- w jego przebiegu pojawia się najczęściej postępujący paraliż kończyn, bełkotliwa mowa, utrwalony grymas twarzy lub zaburzenia widzenia. Chory może chwilowo stracić przytomność, upaść z powodu niedowładu kończyn lub nie móc się porozumieć z otoczeniem na skutek zaburzeń mówienia. Jeśli zauważymy takie objawy u swojego podopiecznego- należy niezwłocznie zadzwonić po karetkę udaru mózgu i zawałuUdary mózgu i zawały serca mają podobną etiologię. W przebiegu obu schorzeń dochodzi do upośledzenia przepływu krwi przez ważne dla życia narządy, w tym przypadku mózg lub serce. Niedokrwienie powstaje zwykle w wyniku zmian miażdżycowych toczących się w chorobowo zmienionych naczyniach. Oderwana blaszka miażdżycowa staje się na ogół bezpośrednią przyczyną załamania funkcji życiowych- wywołuje ona groźny zator naczynia. Od szybkości jego ponownego udrożnienia zależy przebieg choroby i rokowanie pacjenta, dlatego tak ważne jest szybkie podjęcie działań mających na celu przetransportowanie chorego do szpitala. Możliwe powikłaniaChory, u którego doszło do zawału serca lub udaru mózgu rzadko wraca do pełni zdrowia i sił, jakimi cieszył się przed chorobą. Im późniejsze wystąpienie incydentu oraz im więcej chorób towarzyszących posiada pacjent, tym leczenie staje się trudniejsze i dłuższe. Zawał serca skutkuje zwykle upośledzeniem sprawności fizycznej, koniecznością przyjmowania leków przeciwzakrzepowym, poprawiających wydolność serca i obniżających poziom cholesterolu. Udar mózgu przynosi znacznie większe szkody w funkcjonowaniu organizmu- chory po udarze rzadko wraca do pracy zawodowej i na ogół wymaga pomocy osób trzecich w codziennym funkcjonowaniu. W zależności od stopnia rozległości udaru, pacjent może cierpieć na niedowład kończyn, zaburzenia mowy (mowa niewyraźna lub trudności ze zrozumieniem innych osób), porażenia mięśni twarzy, głuchotę, zaburzenia widzenia, nietrzymanie moczu oraz kału lub padaczkę poudarową. Część tych zmian może być podatna na rehabilitację, inne pozostają z pacjentem do końca opiekować się pacjentem po udarze mózgu i zawale serca?O ile podopieczny, który przeszedł zawał serca i znajduje się obecnie w stabilnym stanie, nie potrzebuje zwykle żadnych szczególnych działań medycznych (poza dbaniem o regularne przyjmowanie leków i zmianę stylu życia na prozdrowotny według zaleceń lekarskich), tak pacjent po udarze wymaga zwykle o wiele większej troski. Długotrwałe unieruchomienie w łóżku, które zwykle dotyka chorych w takim stanie wiąże się z koniecznością stosowania pieluch dla dorosłych oraz profilaktyki przeciwodleżynowej. Podopieczny często nie potrafi też samodzielnie jeść ani pić, przy każdej z tych czynności wymaga pomocy osób trzecich. Ze względu na zaburzenia mowy trudne może być porozumiewanie się z pacjentem, zrozumienie jego potrzeb, oczekiwań i odczytanie sygnałów o dolegliwościach bólowych. Pomocne może być tutaj używanie pisma, jeśli podopieczny zachował zdolność pisania lub wypracowanie systemu znaków i gestów między opiekunem a pacjentem, na przykład mruganie oczami w odpowiedzi na pytania. Ważne również, by pacjentowi zapewnić komfort psychiczny i pamiętać, że nawet osoby sparaliżowane i odcięte swoim kalectwem od otoczenia mogą doskonale rozumieć wszystko co dzieje się dookoła już teraz :-) Zapraszamy do dyskusji... Teściowa ma sparaliżowaną jedną stronę ciała po udarze mózgu. Opiekujemy się nią, ale najbardziej dyskomfortowe jest to, że teściowa bardzo mało śpi. W ciągu nocy śpi około dwóch do trzech godzin. Niedawno zdiagnozowano u niej padaczkę. Dlaczego teściowa ma problemy ze snem? Co możemy zrobić, żeby jej pomóc? Rihanna 2011-10-07, 16:52 Zaburzenia snu mogą być wynikiem depresji. Wszystko zależy czy jakiekolwiek zaburzenia snu występowały wcześniej i ile potrzebowała snu aby normalnie funkcjonować przed udarem. Można uzgodnić z lekarzem stosowanie leków nasennych lub p/depresyjnych. neuron 2011-10-08, 14:53 Bezsenność Udar mózgu Śpiączka Padaczka Migrena Otępienie Podstawy neurologii Zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego Zaburzenia obwodowego układu nerwowego Zawartość serwisu ma charakter dydaktyczny i nie może zastępować kontaktu i porad lekarskiej. Copyright ©© Zależnie od rozległości i lokalizacji obszaru uszkodzenia w mózgu, skutki udaru obejmować mogą: częściowe lub całkowite unieruchomienie chorego; ograniczenie lub zupełny brak samoobsługi w codziennych czynnościach takich jak higiena osobista, ubieranie się, jedzenie; trudności w komunikowaniu się (zaburzenia mowy); zaburzenia w oddawaniu moczu (tzw. pęcherz neurogenny); pogorszenie czynności psychicznych. W najwcześniejszym okresie po udarze - podczas ciągłego przebywania przez pacjenta w łóżku - opieka i pielęgnacja nakierowana jest przede wszystkim na zapobieganie powikłaniom związanym z unieruchomieniem i pozycją leżącą, takim jak odleżyny, przykurcze mięśniowe oraz uszkodzenia nerwów obwodowych poprzez ich długotrwały ucisk (nerw strzałkowy w okolicy kolana, nerw łokciowy). Skutkiem uszkodzenia struktur ośrodkowego układu nerwowego, odpowiedzialnych za ruchy dowolne (skurcze) mięśni jest ich niedowład, z jednoczesnym stanem ich napięcia mięśniowego (tzw. „niedowład spastyczny”, w przeciwieństwie do niedowładu wiotkiego, występującego przy uszkodzeniu nerwu obwodowego), z przewagą po stronie silniejszych mięśni zginaczy. Prowadzi to do ustawienia kończyn w przymusowej pozycji – w kończynie górnej następuje zgięcie w łokciu i nadgarstku oraz przywiedzenie ramienia do tułowia; w kończynie dolnej następuje rotacja w biodrze na zewnątrz, zgięcie w kolanie i zgięcie podeszwowe stopy. Pozostawanie kończyny nawet przez niezbyt długi czas w takiej przymusowej pozycji prowadzi do utrwalonych przykurczów, utrudniających lub nawet uniemożliwiających późniejsze przywrócenie jej sprawności. Aby tego uniknąć, od początku choroby należy zapewniać właściwą pozycję spoczynkową kończyn po stronie objętej niedowładem, przez stosowanie prostych środków pomocniczych - najczęściej poduszek i miękkich wałków. W kończynie górnej, ramię należy układać na poduszce, odsuwając (odwodząc) je od tułowia, z niewielkim zgięciem łokci i odwróceniem dłoni (supinacją) oraz ułożeniem dalszej części kończyny nieco powyżej, tak aby umożliwić odpływ chłonki i zapobiegać obrzękowi kończyny spowodowanemu zastojem. W kończynie dolnej, wzdłużne podłożenie wałka od górnego brzegu miednicy do połowy uda zapobiega powstawaniu rotacji uda na zewnątrz. U chorego leżącego wskazana jest zmiana pozycji co 2 godziny. Pacjent po udarze może być kładziony na obu bokach, w ten jednak sposób, aby nie następował ucisk tułowia na kończynę lub jednej kończyny na drugą, a czas leżenia na stronie objętej niedowładem powinien być krótszy. Wskazane jest położenie pacjenta kilka razy dziennie na 15-30 minut w pozycji leżącej na brzuchu, pod nadzorem opiekuna, co pozwala na rozciągnięcie przykurczonych mięśni kończyn dolnych i grzbietu oraz – poprzez zmianę mechaniki oddychania - na lepsze dopowietrzenie wszystkich partii płuc i oczyszczenie drzewa oskrzelowego. Istotne znaczenie mają bierne ćwiczenia poszczególnych odcinków kończyn objętych niedowładem, polegające najprościej na wykonaniu kolejno w każdym stawie pełnego zakresu ruchów (np. trzykrotnie zgięcie i wyprost), powtarzanego 4 do 5 razy dziennie. Pozwalają one zachować ruchomość stawów, zapobiegają przykurczom i zanikom mięśniowym, a jednocześnie przyśpieszają powrót ruchów własnych w kończynie. Dodatkowo, poprawiają one krążenie w unieruchomionej kończynie, zapobiegając obrzękowi i zastojowi krwi w żyłach, zwiększającemu ryzyko zakrzepicy żylnej. Jednocześnie pacjent powinien być zachęcany do samodzielnych czynnych ćwiczeń mięśni po stronie zdrowej, najlepiej według ustalonego planu, pod nadzorem opiekuna. Ważne jest aby ćwiczenia odbywały się regularnie, raczej częściej w trakcie dnia, ale o krótkim czasie trwania, aby nie zmęczyć chorego. Unikać należy zbyt gwałtownych lub obszernych ruchów, nie przełamując siłowo oporu, aby nie spowodować uszkodzeń mięśni, stawów lub więzadeł. Pacjent sam może wykonywać niektóre ćwiczenia, pomagając sobie kończynami zdrowej strony (np. po zapleceniu palców dłoni, wysuwa obie ręce do przodu, potem unosi nad głowę; podobnie może ćwiczyć własne stawy nadgarstka oraz palców dłoni). Wiotki staw barkowy po stronie chorej narażony jest na uszkodzenie spowodowane działaniem nadmiernych sił na przykład przy zmianie pozycji pacjenta w łóżku lub nieprawidłowym podnoszeniu. Swobodne zwisanie nieruchomego ramienia przez dłuższy czas może samoistnie prowadzić do jego podwichnięcia (wysunięcia ze stawu) na skutek rozciągnięcia torebki stawowej i otaczających mięśni. Efektem tego jest bolesny i sztywny bark, uniemożliwiający powrót z czasem funkcji kończyny. Zapobiegać temu należy przez ostrożne obchodzenie się z pacjentem, właściwego pozycjonowanie kończyny i wykonywanie biernych ćwiczeń w zakresie fizjologicznej ruchomości stawu bez przełamywania oporu. Tak szybko jak wyda na to zgodę lekarz, pacjent po udarze powinien być przygotowywany do opuszczenia łóżka. Należy pamiętać o możliwym spadku ciśnienia przy pionizacji (tzw. hipotonia ortostatyczna) oraz zaburzeniom równowagi i ryzyku upadku. Z tego powodu, wstawanie powinno odbywać się stopniowo, najpierw do pozycji siedzącej w łóżku, następie poprzez siadanie na brzegu łóżka. Pacjent powinien spróbować sam usiąść z asystą opiekuna, z pozycji leżącej na boku, podkładając zdrową nogę pod chorą i zsuwając ją z łóżka, jednocześnie wspierając się na zdrowej ręce i opuszczając obie nogi z łóżka. Przy stałym punkcie podparcia w okolicy bioder/pośladków, siły obracające (grawitacji działająca na spuszczane z łóżka nogi i podnosząca zdrowej ręki) pozwolą na uzyskanie przez tułów pozycji pionowej-siedzącej. Będąc już w pozycji siedzącej, pacjent podpiera się z tyłu zdrową ręką, aby utrzymać pion tułowia. W następnej kolejności, należy przećwiczyć z pacjentem wstawanie do pozycji pionowej i utrzymywanie równowagi. Pomocne w tym mogą być np. dwa krzesła odwrócone tyłem, których oparcia służą pacjentowi jako poręcze, lub sam opiekun, który stając naprzeciw siedzącego na brzegu łóżka pacjenta, umieszcza swoje kolana na zewnątrz kolan pacjenta (tak aby zapobiec ich „uciekaniu” na zewnątrz) a następnie obejmując dolną część jego pleców rękami pomaga mu podnieść się do pozycji stojącej. Dalszy trening utrzymania równowagi powinien obejmować stanie z przenoszeniem ciężaru z nogi na nogę, ale jeszcze bez chodzenia. Do nauki chodzenia przydatne są pomoce w postaci poręczy lub chodzika; należy mieć zawsze w pobliżu wózek, na wypadek nagłego osłabienia, zwrotów głowy lub zmęczenia pacjenta. Pomoce tego rodzaju (chodziki, balkoniki, laski, kule) mogą być przydatne także w późniejszym okresie, podobnie jak inne udogodnienia w zakresie wyposażenia mieszkania (np. poręcze w toalecie i łazience, prysznic zamiast wanny). Do czasu opanowania chodzenia w sposób pewny, powinno ono odbywać się w asekuracji opiekuna, prowadzącego pacjenta np. pod ramię. Jeżeli to możliwe, naukę chodzenia powinien przeprowadzić wykwalifikowany rehabilitant. Pacjent powinien być jak najszybciej zachęcany do samodzielnego lub z małą tylko pomocą wykonywania czynności samoobsługi, takich jak ubieranie się, mycie, czesanie, jedzenie, z użyciem jedynie zdrowej. Nakładanie ubrania należy zaczynać zawsze od strony chorej. Dla zapewnienia większej swobody ruchu, rozmiar ubrania powinien być nieco większy, niż dla osoby zdrowej. W czynności ubierania się pomocne może być duże lustro, tak aby pacjent mógł kontrolować wzrokiem i korygować swoje działania. Nie należy zrażać się dłuższym trwaniem codziennych czynności wykonywanych przez chorego, czy towarzyszącym im zmęczeniem, gdyż zdolność ich wykonywania wzmacnia stan psychiczny pacjenta. Stanowczo nie należy także rezygnować całkowicie z ich wykonywania, zaniedbując np. codzienną higienę lub pozostawiając podopiecznego cały dzień w pidżamie, zamiast dziennego ubrania. Dieta pacjenta po udarze powinna uwzględniać jego sytuację zdrowotną. Pacjent nie powinien być ani niedożywiony (np. z powodu braku apetytu lub niezdolności do samoobsługi), ani przekarmiany, gdyż z powodu unieruchomienia nie może wydatkować nadmiaru energii. Skład jakościowy i ilościowy diety powinien uwzględniać czynniki ryzyka kolejnych epizodów naczyniowych, tj. ograniczać dostawę cholesterolu i tłuszczów zwierzęcych, cukrów prostych (cukrzyca) i soli kuchennej (nadciśnienie). Forma przygotowania posiłku ma ułatwiać jego przyjmowanie z użyciem jednej kończyny, jak również zapobiegać ewentualnym problemom z połykaniem czy zadławieniu/zakrztuszeniu się, co zagraża głównie pacjentom leżącym. Podawać należy potrawy o gładkiej konsystencji (rozdrobnione, półpłynne, papki), a wyeliminować dania ciężkostrawne, wzdymające czy zapierające. Szczególnie osobom w starszym wieku i w cieplejsze dni, zapewnić należy podopiecznemu właściwą dostawę płynów. Z uwagi na możliwe trudności komunikacyjne z pacjentem po udarze, spowodowane zarówno zaburzeniami mowy (tzw. "afazja"), jak i możliwym pogorszeniem czynności poznawczych (intelektualnych) oraz stanu emocjonalnego (przygnębienie, depresja) – należy pamiętać, aby formułować jasne, czytelne komunikaty, w sposób werbalny jak i przy pomocy gestów i mowy ciała. Istotne jest wprowadzenie określonego jednolitego planu dnia, obejmującego wszystkie czynności niezbędne do wykonania z pacjentem. Ważne jest, aby poza działaniem ściśle pomocowym dawać pacjentowi wsparcie psychologiczne i przywracać zaufanie we własne możliwości. Należy wspierać chorego emocjonalnie, ale nie zastępować go w tych czynnościach, które może wykonać samodzielnie. Szczególnie w początkowym okresie po zachorowaniu mogą występować wahania nastroju podopiecznego, które należy rozumieć akceptować, a które z czasem zazwyczaj łagodnieją. W domu należy podtrzymywać efekty uzyskane podczas intensywnej rehabilitacji bezpośrednio po udarze i realizować otrzymane zalecenia, w tym dotyczące przyjmowania leków oraz okresowych kontroli. Opiekujący się pacjentem po udarze oraz domownicy powinni być przygotowani na długotrwały i czasem nie pełny powrót chorego do sprawności, mając także świadomość własnych emocji, wywołanych tą trudną lekarz internista Osoby po przebytym udarze to najczęściej ludzie starsi, którzy są na ogół samotni lub mieszkają z współmałżonkiem, który sam niejednokrotnie jest osobą o słabym stanie zdrowia . Bardzo często w takich sytuacjach osoby bliskie opiekujące się „udarowcem” nie wiedzą jak sprostać tak trudnemu zadaniu jakim jest opieka nad chorym bliskim. Niektórzy w wyniku stresu i załamania zmuszeni są do konieczności oddania najbliższej osoby do domu opieki. Sytuacji takiej można z łatwością uniknąć. W pierwszej kolejności należy szukać pomocy u pracowników służby zdrowia, którzy powinni być podstawowym źródłem wiedzy na temat leczenia, pielęgnacji i rehabilitacji chorych po udarze mózgu. Oni również wraz z pracownikiem pomocy społecznej informują ich, gdzie i jak szukać pomocy. Wsparcie i rada pracowników służby zdrowia z oddziału neurologicznego i rehabilitacyjnego powinna obejmować takie sfery życia jak: – poprawa warunków materialnych ( udzielenie informacji o dotacjach i pomocach finansowych dla osób chorych i niepełnosprawnych) – przystosowanie mieszkania ( do aktualnego stanu zdrowia) – zaopatrzenie w sprzęt ortopedyczny i usprawniający ( ułatwiający funkcjonowanie) – kształtowanie pozytywnych postaw społecznych do niepełnosprawnych ( znalezienie w swoim miejscu zamieszkania grup wsparcia i oddziałów Polskiego Towarzystwa Udarowców) Podstawowe zasady i porady dla rodziny chorego: Do chorego należy podchodzić po stronie chorej w celu uaktywnienia strony pozycji leżenia tyłem ręka powinna być odwiedziona, a pod stawem kolanowym wałek i zabezpieczone pacjenta po stronie chorej, gdyż to wzmacnia zdolność rotacyjna mięśni szyi, twarzy oraz języka po stronie sztućca do chwytu reki chorego. Jeśli występują trudności z dosięgnięciem do ust, rączkę sztućców należy kostek lodu ma na celu pobudzenia do pracy mięśni głowy i stolika po stronie chorej, ułatwia pacjentowi sięganie po ustawiony na stoliku przedmiot, odwracając tułów oraz podpierać się na porażonym zaopatrzenia ortopedycznego takiego jak łuski, kule, stabilizatory – zabezpieczające przed przykurczani w stawie nadgarstkowym i skokowym uchroni przed deformacjami takimi jak dłonie i stopy opadające).W pozycji siedzącej podkładamy poduszkę pod zdrowy pośladek ma to na celu stymulację i aktywację strony chorej Natomiast porażony bark pacjenta powinien być wysunięty do przodu, łokcie wyprostowane , a dłonie splecione ze pozycji siedzącej na wózku pod przedramię podkładamy poduszkę, tak, aby oba barki były ustawione symetrycznie nie dopuszczając do opadania strony – najpierw chora ręka, następnie zdrowa. Przy rozbieraniu najpierw zdrowa ręka a później chora. Zalecane są ćwiczenia usprawniające w pozycji leżącej, siedzącej, ćwiczenia równoważne, ćwiczenia oddechowe, które mogą być wykonywane przez rodzinę chorego, ale tylko po przeszkoleniu przez wykwalifikowanego fizjoterapeutę. Zobacz także Copyright © 2019 Wykonanie: Widok (4 lata temu) 29 września 2017 o 01:14 mi wygląda opieka nad chorym po dni temu mama moja miała udar niedokrwienny i jako powikłanie leczenia mały jest nadal dodatku sprawę komplikuje skaczący cukier i cała lewą stronę ciała jest z nią nas ,mówi...chociaż bardziej to bełkot więc pokazuje nam zdrową ręką,otwiera oczy i stara się wykonywać polecenia rehabilitantki to lekarze twierdza ze się na szpital rehabilitacyjny nie nadaje Musimy teraz decydować co dalej opieka w domu czy ZOL?Od razu pomyślałam o mamy male z tata są oboje sędziwi, mieszkają na 2 mieszkamy osobno, pracujemy i mamy dwójkę by zapewnić opiekę cały sprzęt do myśl o zakładzie serce mi by się chyba załamała tam psychicznie i chyba ja mama będzie karmiona przez Was podzielcie się Waszymi doświadczeniami nad opieką w domu lub zakładem opieki wiem co robić, kręcę się w wiem co i gdzie i za ile. 1 0 ~wol (4 lata temu) 29 września 2017 o 19:13 Byłam jakiś czas wolontariuszką w ZOL w dawnym kolejowym i uważam, że opieka jest ok. Płaci się chyba 70 % emerytury lub renty. Jest określony czas przebywania pacjenta. Jest tam rehabilitacja i terapia zajęciowa. Nie wiem, jak dlugo czeka się na miejsce. 2 0 ~anonim (4 lata temu) 30 września 2017 o 14:36 Dziekuje za podpowiedz. 0 0 ~Daria (4 lata temu) 1 października 2017 o 18:10 Tylko i wyłącznie szukajcie szybko ZOL i to najlepiej bezpośrednio ze szpitala do ZOL a nie w domu czekać parę miesięcy. Broń Boże do domu - do takiego pacjenta nie przyjdzie w ramach NFZ żaden specjalista, jeśli są problemy z chodzeniem to tylko przewóz wszędzie karetką, chyba, że sami z drugiego piętra zniesiecie Mamę, rehabilitacja w domu to tak, ale kolejka i są limity, opiekunka z MOPRU jak nie ma limitów to wpadnie na 3 godzinki (płatna oczywiście, chyba że naprawdę bardzo niskie emerytury mają rodzice), więc możesz się już zwolnić z pracy lub wynająć opiekunkę prywatnie 20 zł / godzina. Nie ma żadnego wsparcia - wiem bo to przerabiam. PEG - super fajnie jak się nie zatnie i Mama się nie zachłyśnie. 2 0 ~k. (4 lata temu) 1 października 2017 o 21:56 załamana Mirka2017-09-29 01:14: mi wygląda opieka nad chorym po dni temu mama moja miała udar niedokrwienny i jako powikłanie leczenia mały jest nadal dodatku sprawę komplikuje skaczący cukier i cała lewą stronę ciała jest z nią nas ,mówi...chociaż bardziej to bełkot więc pokazuje nam zdrową ręką,otwiera oczy i stara się wykonywać polecenia rehabilitantki to lekarze twierdza ze się na szpital rehabilitacyjny nie nadaje Musimy teraz decydować co dalej opieka w domu czy ZOL?Od razu pomyślałam o mamy male z tata są oboje sędziwi, mieszkają na 2 mieszkamy osobno, pracujemy i mamy dwójkę by zapewnić opiekę cały sprzęt do myśl o zakładzie serce mi by się chyba załamała tam psychicznie i chyba ja mama będzie karmiona przez Was podzielcie się Waszymi doświadczeniami nad opieką w domu lub zakładem opieki wiem co robić, kręcę się w wiem co i gdzie i za którego szpitala Mama trafiła po udarze? był tam specjalny oddział udarowy? 1 0 ~anonim (4 lata temu) 21 października 2017 o 20:04 Dziękuje bardzo za cenną wiedziec jak wyglada rzeczywistosc. 0 0 ~załamana Mirka (4 lata temu) 21 października 2017 o 20:19 Do Akademii specjalny oddzial ratuj acy mame potem pani dr opiekuj aca sie mama to dr spisala od razu mame na wrazenie ze odnosi sie do nas rodziny z mania wszelkie pytania i watpliwosci odpowiadala drwiaco i z tekst pani dr."Nie bede zreszta pani tlumaczyc bo trzeba miec moje watpliwosci zwiazane zPEG i czy przy cukrzycy nie bedzie komplikacji z rana bardzo pani dr sie obruszyla i zganila mnie ze ucze hydraulika jak sie rury przewiezli mame do szpitala w Gdyni na bardzo wysokim cisnieniem i skaczacym cukrem,oraz infekcja od PEG i dolnych drog moczowych Stad wielkie CRP. Dopiero w szpitalu Gdynii na z tym troche wyrazniej mowi po 2 jest mniej ospala i oprocz PEG dokarmiana jest cwiczymy przelykanie chociaz szybko sie meczy. 0 0 ~k. (4 lata temu) 21 października 2017 o 23:15 załamana Mirka2017-10-21 20:19:17Do Akademii specjalny oddzial ratuj acy mame potem pani dr opiekuj aca sie mama to dr spisala od razu mame na wrazenie ze odnosi sie do nas rodziny z mania wszelkie pytania i watpliwosci odpowiadala drwiaco i z tekst pani dr."Nie bede zreszta pani tlumaczyc bo trzeba miec moje watpliwosci zwiazane zPEG i czy przy cukrzycy nie bedzie komplikacji z rana bardzo pani dr sie obruszyla i zganila mnie ze ucze hydraulika jak sie rury przewiezli mame do szpitala w Gdyni na bardzo wysokim cisnieniem i skaczacym cukrem,oraz infekcja od PEG i dolnych drog moczowych Stad wielkie CRP. Dopiero w szpitalu Gdynii na z tym troche wyrazniej mowi po 2 jest mniej ospala i oprocz PEG dokarmiana jest cwiczymy przelykanie chociaz szybko sie trzymaj się dzielnie. Czy możesz proszę napisać, na jaką panią doktor trafiliście? Kogo unikać? My teraz szukamy kogoś prywatnie. Może warto było umówić się na prywatną wizytę do ordynatora tamtego oddziału w AM? 0 0 ~543revis (4 lata temu) 14 listopada 2017 o 12:43 Jak prywatnie fizjoterapię potrzebujesz to warto uderzyć tutaj~ bo doskonale zajmowali się kiedyś członkiem mojej rodziny. 4 0 (4 lata temu) 16 listopada 2017 o 08:33 taka osoba wymaga specjalistycznej opieki i trzeba się o wszystko dopytać w szpitalu. 1 0 ~anonim (4 lata temu) 29 listopada 2017 o 22:54 Dr Hebel z Akademii Medycznej. Unikac unikac do teraz jej slowa ze z mama bedzie na pewno nie lepiej a tylko mama pieknie nauczyła sie przełykać, pić,siedzi i w mowie tez coraz lepsze postepy. Załamana Mirka 3 0 ~wazzup (4 lata temu) 1 grudnia 2017 o 12:37 Ile teraz płaci się za taką dzienną rehabilitację? 0 0 ~Daria (4 lata temu) 1 grudnia 2017 o 18:26 Rehabilitacja w domu pacjenta od 70 zł do 150 zł za godzinę. 1 0 ~Malgorzata (3 lata temu) 1 października 2018 o 00:20 Wiem, że w placówce można uzyskać pomoc dla osób po udarach. Mają dobrych specjalistów rehabilitantów, lekarzy i terapeutów. Cieszą się dobrymi opiniami, także warto. Oczywiście trzeba mieć na to odpowiedni budżet, bo na NFZ nie ma co liczyć. W tym wypadku czas działa na niekorzyści pacjenta. 1 2 ~Dominika4 (3 lata temu) 1 października 2018 o 13:27 To prawda, rehabilitacja osób po udarze mózgu musi być przeprowadzona w możliwie najszybszym czasie. Rehabilitant do jedno, ale potrzebne jest też odpowiednie nastawienie chorego, nie można się poddawać. 2 0 ~Franek (3 lata temu) 26 kwietnia 2019 o 15:33 Długo nie mogłem dojść do przywrócenia minimalnej sprawności po udarze. Nie mogłem się obyć bez pomocy opiekuna. Specjalistyczna rehabilitacja neurologiczna w Gdańsku postawiła mnie na nogi. Dziś swobodnie wykonuję wszystkie podstawowe czynności. Jestem całkowicie samodzielny. 0 0 ~Marika (3 lata temu) 16 czerwca 2019 o 02:12 Czy ktoś tutaj korzystał kiedyś z Neuroaid? Bo widziałam artykuły i opinię w internecie, ale cena wysoka i się boję tego kupić... Czy faktycznie przyspiesza rehabilitację? Bo mój kuzyn miał wypadek samochodowy i krwiaka, który mógł uszkodzić korę przedczołową :((. Chłopak jest w ciężkim stanie, trudno z nim nawiązać kontakt i zaraz rozpoczynamy rehabilitację... 0 0 ~Ignacy (3 lata temu) 23 czerwca 2019 o 01:43 Trzeba opanować emocje i działać trzeźwo. Zapisz ją do neurologa i niech on obmyśli plany rehabilitacji. Warto też się zaopatrzeć w Neuroaid i podawać go w jej trakcie. Sam tak zrobiłem, dziadek już na 4 mscu rehabu i jest w dobrym stanie. Chociaż może chodzić, ledwo, ale dobrze się stara i minie jeszcze trochę czasu aż się całkowicie zaadaptuje 0 0 ~Jerom (3 lata temu) 14 lipca 2019 o 04:29 Kiedy efekt jest widoczny, w sensie kiedy najwyraźniej widać działanie terapii, kilka miesięcy, czy parę tygodni? 0 0 do góry

opieka nad chorym po udarze mózgu forum